Svetitelj Đorđe rođen je u bogatoj, uglednoj porodici u Kapadokiji, u vreme cara Dioklecijana (284-305), progonitelja pristalica hrisćanske vere.

 Odrastao je sa majkom u Palestini, gde su se preselili pošto je njegov otac nastradao kao hrišćanin. Hrabar i odlučan, Georgije već u dvadesetoj godini dobija čin tribuna u službi cara Dioklecijana koji je u njega polagao velike nade. Ali, mlad tribun hrabro je istupio pred cara i jasno i glasno saopštio da je hrišćanin. Tako je otvorio sebi put stradanja za hrišćansku veru.

Dioklecijan je osudio Đorđa na užasne muke, na okove, tamnicu i nezamisliva mučenja, ali nije uspeo da pokoleba u veri mladog ratnika. Pogubljen je 303. godine, pošto je uveo u hrišćanstvo zavidan broj ljudi, među kojima i Dioklecijanovu suprugu Aleksandru. Zbog te izdaje, Dioklecijan je osuđuje na odsecanje glave, zajedno sa Đorđem, ali je preminula pre pogubljenja. 

Po predanju, Đorđe je zaslužan i za stvaranje nemanjićke Srbije. Kad su braća okovala i u pećinu bacila Stefana Nemanju, on se pomilio svom svecu zaštitniku Georgiju da ga oslobodi. Čudo se desilo. Nemanja se našao na slobodi, postao je veliki župan, utemeljio je moćnu državu i sagradio Đurđeve stupove.

Sveti Đorđe na srednjevekovnim pravoslavnim freskama prikazan je u odeždi ratnika, sa mačem i krstastim kopljem koji je simbol hrišćanstva. Ubijanje aždaje, čest motiv na ikonama, predstavlja uništavanje paganstva, kažu stručnjaci. Devojka sa carskom krunom u pozadini kompozicije, koju spasava, predstavlja simbol hrišćanske vere za koju se bori sveti Đorđe. U srednjevekovnim pravoslavnim hramovima i manastirima, Sveti Georgije je u redu sa svetim ratnicima, borcima za hrišćanstvo, koje predvodi arhangel Mihailo, predstavnik sila dobra.

Srbi Svetog Đorđa slave dva puta godišnje. Đurđevdan je obeležen crvenim slovom u kalendaru SPC kao zapovedni praznik i slavi se uvek 6. maja. Praznik prenosa moštiju Svetog Georgija, Đurđic je slava ili preslava mnogobrojnih porodica i mesta, a smatra se esnafskom slavom obućara i krojača. Slavi se 16. novembra.

Po nepisanom pravilu, vernici koji slave Đurđic za slavsku ikonu uzimaju onu na kojoj svetac stoji sa mačem ili kopljem u desnoj ruci. Oni koji slave Đurđevdan za slavsku ikonu imaju onu na kojoj je Sveti Đorđe prikazan na konju kako probada aždaju.